PIEŚŃ O WEGTAMIE. SNY BALDRA
(VEGTAMSKVIDA. BALDRS DRAUSNAR)
Treść: Baldr, słoneczny bóg, miał straszliwe, złowróżbne sny. Ponieważ wszyscy go kochali, martwili się razem z nim. A sam Odin (tu pod imieniem Wegtama), by dowiedzieć się, co owe sny znaczą, wykorzystał swą magiczną moc - obudził z martwych mądrą wiedźmę i zażądał ich wyjaśnienia. Okazało się, że Baldrowi sądzona jest śmierć z ręki brata Höda (por. "Wieszczba Wölwy", przyp. do strofy 33). Pieśń zaczyna się bez wyjaśniających wstępów, gdyż mit o Baldrze był współczesnym dobrze znany.
1. Zasiedli
na tingu Asowie wszyscy
I wszystkie Asynje się naradzały,
A nad ty radzili wszechwładni bogowie:
Czemu ma Baldr sny złowróżebne.
2. Powstał
Odin, Gautr sędziwy
I Sleipnirowi siodło nałożył;
Pojechał w dół do Niflhelju,
Napotkał psa, co z Helju wybiegł.
3. Skrwawiony
był z przodu na piersi,
Długo oszczekiwał Ojca Pieśni Czarów;
Odin jechał naprzód, na drodze śród pól dudniło,
Przybył do Helju wysokiego zamku.
4. Jechał
Odin na wschód o bramy,
Tam, gdzie wiedział, że wiedźma pochowana,
Zaczął śpiewać wieszczce pieśni zmartwychwstania,
Póki nie wstała zniewolona, trupimi słowy się ozwała:
5. "Cóż
to za mąż, nie znany mi,
Zmusił mnie do podróży tak uciążliwej,
śnieg na mnie sypał, deszcz mnie siekł,
Przemokłam na rosie, umarła byłam od dawna".
Odin rzekł:
6. "Wegtam zwę się, synem jestem Waltama;
Opowiedz mi o Helju, opowiem ci o Heimie:
Dla kogo ławy usiane są pierścieniami,
Posadzka zalana złotem?"
Wölwa rzekła:
7. "Tu stoi dla Baldra warzony miód,
Przezroczy napój, przykrywa go tarcza.
Bogowie są zrozpaczeni.
Pod przymusem mówiłam, teraz zamilknę".
Strofa 7, w.2:
miód przykryty jest tarczą, by złe spojrzenie go nie zauroczyło.
Odin rzekł:
8. "Nie zamilknij, Wölwo! pytać chcę ciebie,
Póki nie dowiem się wszystkiego:
Kto stanie się Baldra zabójcą,
Syna Odina pozbawi życia?"
Wölwa rzekła:
9. "Höd przywiedzie władcę wielkiego tutaj,
On stanie się Baldra zabójcą,
Syna Odina pozbawi życia.
Pod przymusem mówiłam, teraz zamilknę".
Odin rzekł:
10. "Nie zamilknij, Wölwo! pytać chcę ciebie,
Póki nie dowiem się wszystkiego:
Kto straszny ten czyn pomści
I zaprowadzi zabójcę na stos?"
Wölwa rzekła:
11. "Rind urodzi Wala w salach na Zachodzie,
Odinowy syn w wieku jednej nocy - zabije,
Rąk nie umyje, włosów nie uczesze,
Nim na stos wroga Baldra nie wwiedzie.
Pod pryzmusem mówiłam, teraz zamilknę".
Strofa 11:
w. 1: Wali - etymologia ludowa łączy to imię z Włochami.
w. 2: Wielcy bohaterowie i mściciele byli często bardzo młodzi, gdy dokonywali
swych największych czynów.
Odin rzekł:
12. "Nie zamilknij, Wölwo! pytać chcę ciebie,
Póki nie dowiem się wszystkiego:
Kto są te dziewice, co żalem zdjęte płaczą
I pod niebo rzucają pianę swych głów?"
Strofa
12, w. 3-4:
dziewice [...] co płaczą - fale, córki boga morza Ägira i jego żony
Ran. Gdy płonący statek, na którym złożono ciało Baldra, został zepchnięty na
pełne morze, dziewice-fale rozpłynęły się we łzach i wynosiły statek tak wysoko,
że wierzchołki masztów dotykały nieba (wg. Gylfaginning Snorriego).
Wölwa rzekła:
13. "Tyś nie jest Wegtamem, jak zrazu myślałam:
Odinem jesteś, tyś Gautr sędziwy!"
Odin rzekł:
"Tyś nie Wölwa, nie wiedźma mądra,
Tyś jest matka trzech Thursów!"
Wölwa rzekła:
14. "Jedź do dom, Odin, i ciesz się swą sławą!
Nikt więcej do mnie nie przyjdzie,
Dopiero gdy Loki spuszczony z łańcuchów
I niszczyciele na Ragnarök pociągną."