CARL ORFF
Carl Orff urodził się 10 lipca 1895 r. w Monachium zmarł 29 marca 1982 r. w Monachium. Pochodził z rodziny wojskowych, jako chłopiec uczył się gry na fortepianie, organach i wiolonczeli. Wkrótce zaczął komponować podejmując studia na Akademii Muzycznej w Monachium. Był uczniem A. Beer-Walbrunna i H. Zilchera. Studia ukończył w 1914 roku. Od 1915 roku do 1920 roku był kapelmistrzem teatrów w Monachium, Manheimie, Darmstadcie.
W 1924 roku założył szkołę gimnastyki tańca i muzyki w Monachium. Od 1950 do 1960 roku prowadził mistrzowską klasę kompozycji w wyższej szkole muzycznej w Monachium. Pierwsze utwory Orffa powstały pod wpływem C. Debussy'ego, A. Schönberga, R. Straussa. Od około 1930 roku nastąpił w twórczości Orffa radykalny zwrot w kierunku muzyki dawnej. Rezultatem gruntownych studiów w tej dziedzinie są opracowania dzieł renesansowych i barokowych. Odtąd muzyka Orffa niemal w całości wykazuje tendencje arhaizacyjne. Większość dojrzałych jego utworów to dzieła sceniczne, w których nawiązując do syntetycznej sztuki starożytności, analizował jedność słowa muzyki i ruchu. Orff wykorzystał zdobycze teatru greckiego i rzymskiego, misteria i komedie średniowieczne, komedię dell'arte, teatr elżbietański, operę starowłoską i wątki staroniemieckich legend i bajek ludowych.
Ulubionymi obiektami stylizacji były dla Orffa dzieła Monteverdiego, średniowieczne, monodia, tańce renesansowe i wczesnobarokowe i dzieła G.Verdiego. Muzyka Orffa odznacza się jednak dużą oryginalnością. W jego pojęciu muzyka powinna sięgać do swoich praźródeł. Jego kolorystyka instrumentalna jest przede wszystkim perkusja, podkreślająca nadrzędną rolę rytmu. Nadto poważną rolę w dziełach scenicznych pełni chór.