| Secret Of The Runes Hangatyr, Your whisper told me the secret of the runes. I pick the leaves of the worldtree, Yggdrasil my stallion I eat the fruits of the Futhark Seek it low you go to find them glow By the well of Mimameid | Tajemnica Run Hangatyr, Twój szept zdradził mi Tajemnicę Run. Zrywam liście z drzewa świata, Yggdrasil mój ogier Jem owoce Futhark Szukaj tego cicho, a znajdziesz ich błyszczących się Przy studni Mimameid |
Tłumaczenie: Marta 
* - Odin sam siebie złożył w ofierze, wisząc na drzewie Yggdrassil przez dziewięć nocy. Mówi o tym "Pieśń Najwżyszego":
137. Wiem, że wisiałem na wiatrem owianym drzewie
Przez dziewięć nocy,
Oszczepem zraniony, Odinowi ofiarowany
Sam sobie samemu.
Na tym drzewie, o którym nikt nie wie,
Z jakich wyrasta korzeni.
138. Chlebem mnie karmiono, ni napojem z rogu,
Wypatrywałem ku dołowi,
Przyjąłem runy - wołając przyjąłem,
Spadłem potem stamtąd.
Hangatyr
inne imię Odina.
Mimameid
jest to inna nazwa drzewa Yggdrasil.
Odin
Głową rodu Asów był Odin wszechojciec, wszechwiedzący bóg-władca. W środku przedziwnie skomplikowanego świata siedział bóg- władca na swoim wielkim tronie Hlidskjalf (ława drzwi) i stamtąd spoglądał na świat. Jego żoną była Frigg. Dwa oswojone kruki, Hugin i Munin, siedziały mu na ramionach. Codziennie rano zrywały się do lotu, aby wieczorem powrócić i opowiedzieć Odinowi co widziały i słyszały. Hugin był szybki jak myśl, a Munin miał wspaniałą pamięć. Nim jeszcze urodził się Jarl wojownik (ojcem Jarla był wędrowiec Rig - Heimdall syn Odina) Odin zbudował w pobliżu pola jasności wielki pałac Walhallę o pięciuset bramach. Przez każdą wejść mogło jednocześnie ośmiuset wojowników. Dach pałacu był pokryty tarczami, a krokwie były z drzewców włóczni. Słupem, podtrzymującym środek pałacu było drzewo, którego liśćmi żywiła się czarodziejska koza, Heidrun, dająca zamiast mleka miód pitny, przeznaczony dla bohaterów z Midgardu, których najwaleczniejszych walkirie, dziewice Odina zabierały z pól bitewnych. Wojownicy ci będą oczekiwać Dnia Ragnaroku, aby stoczyć ostatnią bitwę u boku Asów ze złem, które wyleje się z wszystkich zakątków dziewięciu światów. Odin był również bogiem mądrości. Oddał swoje oko za łyk ze źródła mądrości, które strzegł mędrzec Mimir, brat dobrodusznej olbrzymki Bestli. Poświęcił swoje oko po to aby osiągnąć głębię mądrości potrzebną dla ocalenia tych, co mieszkają w Asgardzie i w Midgardzie. Mimo iż Odin posiadł nieograniczoną mądrość, nie mógł przewidzieć co się wydarzy w Dniu Ragnaroku. Przez całe swoje istnienie poszukiwał odpowiedzi na dręczące go pytanie, spotykając się z różnymi mądrymi istotami, tocząc z nimi pojedynki słowne. Nawet gdy Mimir został zabity przez Vanów, Odin w cudowny sposób zachował od rozkładu głowę mędrca, którą umieścił koło źródła. Od tej chwili często głowa Mimira ostrzegała o mających nadejść niebezpieczeństwach. Ulubioną bronią Odina była włócznia Gungnir, która zawsze trafia do celu i nie powstrzyma ją nic w czasie lotu. Odin otrzymał tę włócznię od karła Dvalina. Od karła Brokkiego Odin otrzymał złoty pierścień Draupnir, z którego co dziewiątą noc zsuwało się osiem pierścieni takiej samej wartości. Odin dosiadał ośmionogiego Sleipnira, najszybszego konia na świecie, zrodzony z czarnego ogiera Svadifarego i białej klaczy, którą był sam Loki. Odin był również bogiem wojny. Wraz z Freyą, panią miłości i piękności, która powoziła złoty wóz zaprzężony w koty, wyruszał na swoim Sleipnirze na pola bitew. Był on w przeciwieństwie do innych bogów nieobliczalny. Kiedyś odwiedził w przebraniu króla Volsunga, i wbił błyszczący miecz aż po rękojeść w wielki dąb wokół którego była zbudowana siedziba króla. Tylko syn króla Sigmund wyciągnął miecz, stając się ulubieńcem Odina. Nadszedł jednak dzień w którym Sigmund zginął z ręki Odina w czasie bitwy. Odin był czczony przede wszystkim przez królów, jarlów i wielmoży. ,,Odin, czyli wściekłość. Prowadzi wojny i daje ludziom odwagę w walce z wrogami'' tak napisał o jednym z bogów w wielkiej świątyni Uppsali Adam z Bremy. Kult Odina w Norwegii i Islandii nie cieszył się szczególną popularnością. Na kontynencie odpowiednikiem Odina był Wotan.
Runes
(pol. runy). Znaki runiczne uznawane są z najstarszy typ pisma ludów północy europy. Dla dawnych plemion skandynawskich i północno germańskich były one czymś znacznie więcej niż tylko alfabetem. Uważano bowiem, że runy reprezentują siły Kosmosu. Człowiek zaś, wycinając je w kamieniu lub drzewie, bądź choćby kreśląc je na ziemi, nawiązuje kontakt z tymi siłami. Wśród dawnych ludów Europy Północnej rozpowszechnione było przekonanie, iż runy są znakami objawionymi ludziom przez Boga. Stąd też znakom runicznym przypisywano znaczenie tajemne, wykorzystywano je do wróżenia, sporządzania talizmanów chroniących przed złem i wzmacniających organizm człowieka, a nawet stworzono specjalny rodzaj gimnastyki runicznej do celów zdrowotnych
Słowo "run" w języku staroskandynawskim znaczyło tajemnica. Najstarsze napisy runiczne pochodzą z III i IV wieku n.e. Odnaleziono je między innymi w Norwegii i na wyspie Gotlandia. Istnieje kilka systemów pisma runicznego, stąd też różnice w formach znaków i ich nazwach. Stosując runy najlepiej nie mieszać znaków należących od różnych systemów. Najstarszy z alfabetów runicznych - futhark starszy, zwany też ogólnogermańskim, był w użyciu do VII wieku. Składał się on z 24 znaków. Futhark młodszy był rozpowszechniony w wiekach VII - XII. Występował on w dwóch odmianach: anglosaskiej, zawierającej 28 run, oraz nordyckiej składającej się z 16 znaków. Ostatnią z odmian rozszerzył o runy EH i GIBUR ezoteryk niemiecki Guido von List (1848 - 1919). Runy von List'a mają odpowiedniki w 18 strofach pieśni Odyna zawartych w Eddzie, zbiorze staroskandynawskich sag. Występuje jeszcze jedna odmiana pisma runicznego, tzw. Runy Wikingów, z 18 znaków, a od poprzedniego systemu różnią się tylko jedną z run.
Yggdrasil
W centrum Asgardu rósł magiczny jesion Yggdrasil (dosłowna nazwa - rumak Odina), miał on trzy korzenie: jeden w Midgardzie, drugi w Niflheimie, a trzeci w krainie bogów. Przy każdym korzeniu biło źródło, w którym woda miała magiczne właściwości. Krynica w Midgardzie słynęła ze swojej mądrości, strzegł jej olbrzym Mimir, źródło w Niflheimie zwane Hwergelmi dawało początek wszystkim rzekom świata, mieszkał przy nim smok Nidhogr, który nieustannie podgryzał korzenie kosmicznego jesionu. Trzecia krynica zwała się Udr, w jej okolicach pływały dwa święte łabędzie. Źródła strzegły trzy siostry – prządki, zwane Nornami. Ich imiona to Urd, Werlandi, Skuld. Codziennie na dzrzewo spadała magiczna mgła, która sprawiała, że jest ono nieśmiertelne. Na szczycie jesionu siedział kogut, który wypatrywał gigantów, tam również mieszkał orzeł i sokół Wedurfolgner. W gałęziach mieszkało wiele stworzeń m.im. jelonki i koza Heidrun, która dawała miód będący nektarem bogów. Po drzewie z góry na dół biegała wiewiórka Ratatosk, która przekazywała wyzwiska między orłem, a smokiem z Niflheimu.
