Baal
Bóstwo syryjsko-palestyńskie, wprowadzone do Egiptu w czasach XVIII dynastii i czczone w Memfis. W czasach Ramessydów identyfikowane z Setem. Oto jak opisuje się go w książce "Zarys dziejów religii" (wydawnictwo Iskra):
"Ważnym bóstwem fenickiego panteonu, jak wynika z tablic ugaryckich, był wielki bóg burzy Baal. Teksty z Ras Szamra potwierdziły słusznosć powziętych na podstawie listów z El Amarna przypuszczeń, że nazwa ba'al - "pan", którą można było odnosić do różnych bogów, w praktyce jeszcze przed XV wiekiem p.n.e oznaczała boga Hadada, dawnego semickiego boga burz i nawałnic (w języku akadyjskim adad lub addu oznacza "grzmiący"). Wiele tekstów ugaryckich wyraźnie utożsamia Baala z Hadadem. Bóg ten, jak mówią teksty, zasiadał na chmurach, zsyłał błyskawice i sprowadzał deszcz. Gdy prawdopodobnie w III tysiącleciu p.n.e Kananejczycy przebywali jeszcze na południu Plaestyny, bóg Baal był dla nich bogiem północy (Safon). Nazywano go Baal Safon, czy po prostu Safonm zapewne dlatego, że deszcze tym okolicom przynosił zwykle wiatr północny. Baal Hadad był zawsze uważany za boga nieba, wojny i burz, a jako pan burz - za boga, który zapewniał płodność i urodzaj, ponieważ na terenie Syrii-Fenicji-Palestyny urodzaj w wielkiej mierze zależał od deszczu.Ostre przeciwieństwa pomiędzy zimą, pełną deszczów i bujnej roślinności, a suchym i upalnym latem, kiedy działalność boga płodności Baala wyraźnie zamierała, niewątpliwie sprawiły, że z jego postacią złączono pierwotne wyobrażenia o bogu umierającym i zmartwychwstającym jako symbolu zamierającej w okresie suszy i odradzającej się w porze deszczów przyrody. W tekstach z Ras Szamra Baal występuje jako syn Dagana (lub Dagona), a nie Ela. Niektórzy uczeni sadzą, że boga tego włączono do panteonu kananejskiego pod wpływem Hurytów, którzy czcili boga burz i wiatrów, Teszuba. W przeciwieństwie do innych bogów, synów Ela, Baal nie miał pierwotnie własnej świątyni. Przedstawiano go w postaci silnego młodzieńca, a jego kult tak się rozkrzewił, że usunął w cień boga Ela, starego, dobrego boga-króla. El pozostał wprawdzie nadal, jak świadczą teksty z Ras Szamra, nominalną głową panteonu, ale te same teksty ukazują jego postać, która żyje bardzo daleko od Kanaanu, "za tysiącem równin i tysiącem pól".
Na terenach pustynnych, gdzie deszcz pada bardzo rzadko, czczono boga Baala jako Alijana. W tekstach z Ras Szamra zawsze nosi nazwę Alijan Baal. Strzegł on źródła studni, zasilając je w wodę, był także panem rzek okresowych. Jego siedziba (zebul) znajdowała się w podziemiu, skąd źródła biorą swój początek. Dlatego zwano go także Baal Zebul lub Baal Ars (pan ziemi). U wybrzeża fenickiego źródła tryskają również w morzu, o czym dobrze wiedzieli starożytni oddając pod panowanie Alijan Baala także morze. Siła żywotna zawarta w wodzie, która umożliwia wszelką wegetację, upodabniała Alijana do Baala, który według teologii fenickiej był jego ojcem."
