| PAN O GOAT-FOOT God of Arcady! No more the shepherd lads in glee Nor through the laurels can one see And dull and dead our Thames would be, Then keep the tomb of Helice, Though many an unsung elegy 2. Ah, leave the hills of Arcady, No nymph of Faun indeed have we, This is the land where liberty A land of ancient chivalry This fierce sea-lion of the sea, Then blow some trumpet loud and free, | Pan O boże Arkadii w pół-koźlej osobie! Wesołych pastuszków nie ma już w tej dobie Nie ujrzy nikt patrząc przez laurów listowie Tamiza jest martwa w swej szarej ozdobie, Sprawuj tedy pieczę przy Helike grobie, Choć ich wielu, nie śpiewają elegii bardowie, II Nie stój już więcej na Arkadii glebie, Ni fauna ni nimfy nie mamy u siebie, To jest kraina gdzie wolności przewiew Kraina znająca rycerstwa zarzewie, Lew ten to morski w wód świata zalewie, Niech ryk twojej trąby wzniesie się ku niebie, |
Tłumaczenie i interpretacja: Thor 
Prawa do tłumaczenia zastrzeżone, rozpowszechnianie bez zgody autora zabronione.
W tę stronę można linkować, rzecz jasna.
Villanella - Villanella (villanelle) to wiersz, który zwraca na siebie uwagę swą urodą, melodyjnością i oryginalnością. Jest pisany według zasad, a to nie jest łatwe, wymaga pracy i cierpliwości aby osiągnąć pożądany efekt.
Układ zwrotek powinien być taki: pięć zwrotek trójwersowych i jedna czterowersowa.
Jeśli chodzi o ilość głosek w wersie nie ma specjalnych wymogów, chociaż lepiej jak wersy są dłuższe. Najważniejsze są powtarzające się wersy (duże litery), a rymy występują tylko dwa w takim układzie jak poniżej.
A1 / b / A2
a / b / A1
a / b / A2
a / b / A1
a / b / A2
a / b / A1 / A2
---
Wiersz Wilde'a, Pan, jest oczywiście w jakiejś części wyrazem tęsknoty za czasami starożytnymi i zarazem ubolewaniem nad brakiem podobieństwa nowoczesnego świata do sielskiej i niewinnej Arkadii. "Świat ten nowoczesny jest szary, niemłody" - wers ten dobitnie wskazuje nie tyle na znudzenie autora i jego niechęć wobec szarego, nieciekawego świata, w którym nie ma przecież szczęśliwych pastuszków uosabiających niewinność i prostotę. Pan jest natomias jest symbolem mitycznej siły życia oraz energii życiowej, której brakowało wedle Wilde'a Anglii. Cóż z tego, że była ona "lwem morskim", potęgą handlową i militarną, skoro nie miała pieśni "co refren ma żwawy". Słowo "strong" można tłumaczyć na wiele sposobów, dosłowne znaczenie to "silny, mocny", brak tej siły, mocy czy też jak jest w tłumaczeniu żwawości, kontrastuje z lwem, synonimem właśnie mocy i potęgi. Anglia, ta właśnie niby potęga posiadała tak naprawdę słabego ducha, a wedle wiersza zdawała się wręcz jeszcze bardziej gnuśnieć i starzeć, a nawet i zamierać, co dobrze ukazuje wers o martwej w swej osobie Tamizie oraz targanym mrozem wietrze, tak naprawdę oznaczającym nic innego jak wewnętrzne, moralne i duchowe skostnienie narodu. Z Anglią było, wedle Wilde'a, już tak źle, że przyjemne melodie wygrwane na fujarce Pana nie mogły jej odmrozić, rozruszać, tutaj potrzeba było już trąby, której dźwięk strzaskałby lody jakie pokryły ducha narodu. Uderzając w Miltona i Sidneya, których twórczość skierowana była na krzewienie chrześcijaństwa, ironizuje niejako wskazując, iż nowoczesny świat ze swoją religią tak naprawdę nie jest światem szczęśliwym, że brak mu energii do życia i dalszego rozwoju. Można doszukiwać się tu pre-nietzschańskiej tęsknoty za światem starożytnym, a wyraźny żal wobec społeczeństwa za stawiane Miltona, twórcy Raju Utraconego, poetyckiej wersji Genesis, oraz Sindyea na piedestale, mogą być tak naprawdę zarzutem wobec religii chrześcijańskiej, którą Nietzsche wiele lat później w swoim "Antychryście" obwini za rozpad cesarstwa Rzymskiego. Przywoływanie Pana jest tak naprawdę zabiegiem symbolicznym, wszak dawne czasy nie wrócą, a Pan ze swymi nimfami i tak nie odwiedzi "zbyt nudnego dla nich ludu" - cały wiersz wydaje się być manifestem człowieka, który nie tylko pragnąłby poczuć wolność inną niż ta co oświetla przebrzmiałych autorów i stare czasy rycerskie, jest to manifest osoby nie tylko tęskniącej za wyidealizowanymi przez legendy i wieki czasami starożytnymi, ale w głównej mierze jest to manifest człowieka chcącego zwrócić uwagę na szarość epoki wiktoriańskiej i wyrazić swoje niezadowolenie z jej ideałów oraz kształtu.
AD