Słowo "run" w języku staroskandynawskim znaczyło tajemnica. Najstarsze napisy runiczne pochodzą z III i IV wieku n.e. Odnaleziono je między innymi w Norwegii i na wyspie Gotlandia. Istnieje kilka systemów pisma runicznego, stąd też różnice w formach znaków i ich nazwach. Stosując runy najlepiej nie mieszać znaków należących od różnych systemów. Najstarszy z alfabetów runicznych - futhark starszy, zwany też ogólnogermańskim, był w użyciu do VII wieku. Składał się on z 24 znaków. Futhark młodszy był rozpowszechniony w wiekach VII - XII. Występował on w dwóch odmianach: anglosaskiej, zawierającej 28 run, oraz nordyckiej składającej się z 16 znaków. Ostatnią z odmian rozszerzył o runy EH i GIBUR ezoteryk niemiecki Guido von List (1848 - 1919). Runy von List'a mają odpowiedniki w 18 strofach pieśni Odyna zawartych w Eddzie, zbiorze staroskandynawskich sag. Występuje jeszcze jedna odmiana pisma runicznego, tzw. Runy Wikingów, z 18 znaków, a od poprzedniego systemu różnią się tylko jedną z run.