Tiamat
Babilońska bogini pierwotnego chaosu i słonych wód morskich, jej imię wywodzi się z odmiany słowa tiamatum, "morze".. Była potworem uosabiającym słoną wodę, żeńskim pierwiastkiem kształtującego się wszechświata. Odbyła stosunek miłosny z Apsu, oceanem słodkowodnym, w wyniku czego urodziło się wiele młodych bóstw, takich jak Ea, ojciec Marduka. Ea zabił Apsu, a Tiamat w odwecie zaatakowała Ea i innych młodszych bogów wykorzystując do tego hordę dzikich potworów. Wówczas bogowie wybrali Marduka na swego wodza. Zabił on Tiamat rozbijając jej czaszkę maczugą, stojąc w tym czasie na jej "dolnych częściach". Następnie przeciął ją na dwoje: jedna połowa jej ciała stała się niebem, a druga ziemią; jej piersi ukształtowały góry, Tygrys i Eufrat płynęły z jej oczu, a ślina uformowała chmury. Na obrazach przedstawiających zabicie Tiamat jest ona przedstawiana jako smok lub podobny potwór, będący uosobieniem pierwotnego chaosu, który musi zostać opanowany przed powstaniem uporządkowanego kosmosu.