CARL
ORFF
Carl Orff urodził
się 10 lipca 1895 r. w Monachium zmarł 29 marca 1982 r. w Monachium. Pochodził
z rodziny wojskowych, jako chłopiec uczył się gry na fortepianie, organach i
wiolonczeli. Wkrótce zaczął komponować podejmując studia na Akademii Muzycznej
w Monachium. Był uczniem A. Beer-Walbrunna i H. Zilchera. Studia ukończył w
1914 roku. Od 1915 roku do 1920 roku był kapelmistrzem teatrów w Monachium,
Manheimie, Darmstadcie.
W 1924 roku założył szkołę
gimnastyki tańca i muzyki w Monachium. Od 1950 do 1960 roku prowadził mistrzowską
klasę kompozycji w wyższej szkole muzycznej w Monachium. Pierwsze utwory Orffa
powstały pod wpływem C. Debussy'ego, A. Schönberga, R. Straussa. Od około 1930
roku nastąpił w twórczości Orffa radykalny zwrot w kierunku muzyki dawnej. Rezultatem
gruntownych studiów w tej dziedzinie są opracowania dzieł renesansowych i barokowych.
Odtąd muzyka Orffa
niemal w całości wykazuje tendencje arhaizacyjne. Większość dojrzałych jego
utworów to dzieła sceniczne, w których nawiązując do syntetycznej sztuki starożytności,
analizował jedność słowa muzyki i ruchu. Orff wykorzystał zdobycze teatru greckiego
i rzymskiego, misteria i komedie średniowieczne, komedię dell'arte, teatr elżbietański,
operę starowłoską i wątki staroniemieckich legend i bajek ludowych.
Ulubionymi obiektami
stylizacji były dla Orffa dzieła Monteverdiego, średniowieczne, monodia, tańce
renesansowe i wczesnobarokowe i dzieła G.Verdiego. Muzyka Orffa odznacza się
jednak dużą oryginalnością. W jego pojęciu muzyka powinna sięgać do swoich praźródeł.
Jego kolorystyka instrumentalna jest przede wszystkim perkusja, podkreślająca
nadrzędną rolę rytmu. Nadto poważną rolę w dziełach scenicznych pełni chór.